#Pray for...us

  Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες σε τραγικές καταστάσεις που έπλητταν τις γειτονικές μας χώρες. Καταστάσεις τρομοκρατίας, που στόχευαν στη δημιουργία φόβου και αστάθειας. Είναι και καταστάσεις όμως που μας ένωναν σαν λαούς και όλοι μαζί θρηνούσαμε για τις απώλειες. Βαθιά μέσα μου πίστευα πως η Ελλάδα είναι μία χώρα που θα γλυτώσει από αυτό το κύμα. Δεν ήθελα να διαβάσω ποτέ και πουθενά αυτό το μοιρολατρικό #prayfor με το όνομα της χώρας μας δίπλα, που μέσα σε ελάχιστες ώρες το είδα να γίνεται viral στα social media. Το συμφέρον ή η ασυνειδησία κάποιου σε συνεργασία με τις πρωτοφανείς καιρικές συνθήκες  είχαν άλλα σχέδια. Έτσι, φτάσαμε να θρηνούμε και ‘μεις, τόσο για τις απώλειες όσο και για την μη ύπαρξη κράτους. Μόνο που για μας ήταν πιο τραγικός ο απολογισμός. Βλέπετε αλλιώς να σε πιάσουν στον ύπνο τρομοκράτες και αλλιώς μια φυσική καταστροφή. Στο δεύτερο δεν χωράνε απώλειες, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό.

 Την περασμένη Δευτέρα (23/7/2018) δύο πύρινα μέτωπα στην Αττική μέσα σε λίγες ώρες δημιούργησαν χάος αποκαλύπτοντας την ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού. Δύο πύρινα μέτωπα που κατέστρεψαν περιουσίες και σκόρπισαν το θάνατο προκαλώντας αισθήματα φόβου και ανασφάλειας. Πρόκειται για τις πιο τραγικές και καταστροφικές πυρκαγιές πού έχουν πλήξει ποτέ τη χώρα μας. Το μέτωπο της Κινέττας στέρησε μόνο περιουσίες ενώ στο Μάτι στέρησε και ζωές. Εν έτη 2018 ζούμε στη χώρα που θρηνούμε ζωές από φυσικές καταστροφές (βλέπε και πλημμύρες Μάνδρας). Αλήθεια, ποιος ευρωπαϊκός κρατικός μηχανισμός επιτρέπει κάτι τέτοιο;

  Φτάνουμε λοιπόν δύο εβδομάδες (παρά κάτι μέρες) μετά, έχουμε ζήσει μία ανείπωτη τραγωδία και παρόλα αυτά συνεχίζουμε να κοιτάμε το δέντρο και όχι το δάσος. Οι ψυχολόγοι λένε πως σε μία ιδιαίτερα φορτισμένη αρνητικά κατάσταση που βιώνεις (π.χ. απώλεια, απογοήτευση κ.α.) περνάς πέντε στάδια. Δεν είναι απαραίτητο να περάσεις και τα πέντε, αλλά τρία (κάποιες φορές και 4) από αυτά είναι κοινά σε όλους. Τα τρία κοινά στάδια είναι η άρνηση, ο θυμός και η διαπραγμάτευση ενώ το τέταρτο που συνήθως αποτελεί την κορύφωση  είναι η αποδοχή. Για τους ψυχολόγους το να περάσεις όλα τα στάδια και να καταλήξεις στην αποδοχή αποτελεί την ευτυχή και επιτυχή εξέλιξη. Κατανοώντας τους πληγέντες που ακόμα βιώνουν τον θυμό, οι υπόλοιποι γιατί είμαστε ακόμα σε αυτό το επίπεδο; Πως πιστεύουμε ότι βοηθάμε αν είμαστε ακόμα θυμωμένοι; Αφού όλοι διαπιστώσαμε ότι έχουμε έναν επικίνδυνα ανοργάνωτο κρατικό μηχανισμό γιατί δεν το αποδεχόμαστε και να δράσουμε μόνοι μας;

  Στο τελευταίο μου ερώτημα οι απαντήσεις δόθηκαν με τις ενέργειες ατομικών ή ομαδικών πρωτοβουλιών που παραμέρισαν τον θυμό και έδρασαν χωρίς να τους νοιάζει το «τις πταίει»  (βλ. συγκέντρωση στο Σύνταγμα, συλλογή πραγμάτων για τους πυρόπληκτους κ.α.). Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν προσπερνώ την τιμωρία των ενόχων, σαφώς και την απαιτώ όπως όλοι, θεωρώ απλά ότι δεν είναι η ώρα να στήνουμε λαϊκά δικαστήρια που θα ζήλευαν ακόμη και τα χειρότερα στρατοδικεία της παγκόσμιας πολεμικής ιστορίας. Αφήστε που την ώρα της τιμωρίας θα κληθούμε όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, κι όσο σκληρό κι αν ακουστεί φταίμε όλοι. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ.

  Μπορεί το άρθρο να φαίνεται μπερδεμένο αλλά θέλησα να αγγίξω συγκεκριμένες πτυχές του θέματος.  Ούτως σι άλλως είναι ένα θέμα εν εξελίξει που κάθε μέρα βγαίνουν και καινούριες πληροφορίες.  Μέχρι όμως να βγει μία καθαρή εικόνα της κατάστασης ας μη σπιλώνουμε τη μνήμη των θυμάτων. Ή ας πενθήσουμε σιωπηρά ή ας δράσουμε αλλά στοχευμένα και αποτελεσματικά. Και κάτι τελευταίο και βασικό μην ωραιοποιούμε μια κατάσταση η οποία είναι τραγική, αδιόρθωτη και εξ αρχής ανεπίτρεπτη. Είναι καλύτερο να φροντίσουμε να μην ξαναγίνει παρά να ωραιοποιήσουμε αυτό που έγινε για να μας έρθει πιο light.

Καλό παράδεισο στις ψυχές όσων χάθηκαν και καλό κουράγιο σε αυτούς που θα ξαναρχίσουν την ζωή τους από το μηδέν.

Επιμέλεια κειμένου: Ιωάννα Μπελίτσου.


ΥΓ: Επειδή η ομάδα μας βρέθηκε εκεί, ετοίμασε ένα βίντεο για μια γρήγορη απεικόνιση των εξελίξεων